Την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου είχαμε την τιμή και την χαρά να ανταποκριθούμε στην ευγενική πρόσκληση της φίλης μας ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε με απώτερο σκοπό τον σωφρονισμό μας και την επαναφορά στο δόγμα «Πλήρωνε και μη ερεύνα».
Από την δίκη αυτή, εγώ έβγαλα αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την φιλοσοφία και τα πιστεύω του σύγχρονου Έλληνα πολίτη. Θετικά και αρνητικά. Ας ξεκινήσω από τα δεύτερα.
Είδα λοιπόν ανθρώπους μουδιασμένους. Ο φόβος δεν είναι κακό πράγμα αρκεί να τον χρησιμοποιείς για λογαριασμό σου. Δηλαδή να σε ωθεί να ενεργήσεις, να κάνεις κάτι. Τι διαπίστωσα εντέλει; Ότι αφού διέπραξες κάτι, πρέπει να το υπερασπίσεις.
Και αν δεν ξέρεις τι ακριβώς συνέβη, ρώτα. Αντ’ αυτού, είδα και άκουσα ανθρώπους να τα μπαλώνουν όπως-όπως προκειμένου να την «σκαπουλάρουν». Μια τρύπα στο νερό. Έτσι λοιπόν όσοι δήλωσαν μεταμέλεια, του στυλ «με παρέσυρε το ρέμα» «φταίει το Δεν Πληρώνω» «Είχα την γιαγιά μου άρρωστη» «Το αμάξι δεν το οδηγούσα εγώ» και πλείστες άλλες δικαιολογίες, ΚΑΙ είχαν εξοφλήσει την οφειλή τους στην εταιρεία σαν καλά πλην παραστρατημένα παιδιά, αθωώνονταν. Άλλωστε η αγαστή συνεργασία μεταξύ του δικηγόρου της Γέφυρας και του προέδρου του δικαστηρίου δεν άφηνε περιθώρια για να δημιουργηθούν ελπίδες περί αποκάλυψης της αλήθειας. Ποιας αλήθειας; Αυτής που δεν ειπώθηκε από κανέναν. Γιατί για άλλη μια φορά ο Έλληνας σκέφτηκε τον εαυτούλη του. Αυτόν τον σκυφτό, τον Λίγο.
Μια άλλη κατηγορία υποδίκων ήταν αυτοί που τα είχαν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και δεν προσήλθαν καν. Περιττό να σημειώσω πως την έφαγαν μεγαλοπρεπώς. Από έξι έως 8 μηνάκια και παρέα στον Άκη και τον Λαυρεντιάδη. Αν και ώρες ώρες αυτούς τους χαίρομαι, δεν κρίνω ως ρεαλιστική την στάση τους και πιστεύω πως έπρεπε να παραστούν και να υπερασπίσουν με σθένος την στάση τους απέναντι στα πράγματα. Είχαμε επίσης την κατηγορία «μισό-μισό». Ναι μεν αλλά, το έκανα αλλά δεν το έκανα και ξέρεις τούτο αλλά το άλλο. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και φυσικά δεν έχεις πληρώσει την Γέφυρα, άρα άρπα την για να μάθεις. 3 μηνάκια φιλικά και να μην το ξανακάνεις, εντάξει; Αυτοί σαν τον μοντέρνο Έλληνα ψηφοφόρο που μια ψηφίζει Αριστερά (της προόδου έτσι;) και μια Χρυσή Κραυγή.
Ούτε αυτός είναι άξιος εμπιστοσύνης βεβαίως, και φυσικά ούτε ικανός να υπερασπισθεί τον δίπλα του, πόσο μάλλον τον εαυτό του. Αρνητικά παραδείγματα λοιπόν όλα αυτά. Και τι μένει; Θα σας πω τι μένει. Κάποιοι άνθρωποι, όχι τσαμπουκάδες, όχι ζαπατίστας, όχι τρομοκράτες, όχι τζαμπατζήδες. Άνθρωποι σαν και σένα και μένα, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Που απλά έχουν μια στοιχειώδη λογική και ψάχνουν λίγο πιο πέρα από την μύτη τους. Που θέλουν κάτι ν’ αλλάξει στον έρμο τούτο τόπο. Που έχουν το «θράσος» και ρωτούν περίεργες και ενίοτε ενοχλητικές ερωτήσεις. Και συχνά κάνουν και πράξεις που δίνουν το καλό παράδειγμα. Του τι σημαίνει ενεργός πολίτης και όχι άβουλο ον και πελάτης μέσα στην ίδια σου την χώρα. Οι πολίτες αυτοί λοιπόν ανέβαλαν την υπόθεσή τους, αλλά δεν την έκαναν.
Κάθησαν, άκουσαν, σκέφθηκαν και θα λάβουν δράση. Δεν περιμένουν δικαίωση. Είναι ρεαλιστές αλλά και ονειροπόλοι συνάμα. Δυστυχώς δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Τέσσερεις- πέντε στους δεκαπέντε είναι σημάδι πως υπάρχει ακόμη δρόμος να διανυθεί. Πολλοί άνθρωποι να πεισθούν πως πρέπει να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους. Τώρα που μπορούν, πριν να είναι πολύ αργά. Νοιώθω τυχερός που γνώρισα μερικούς τέτοιους ανθρώπους εκείνη την Παρασκευή. Σωτήρη, Γιάννη, Ανέστη, Πασχάλη, καλή δύναμη και χαμόγελο. Είναι το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει όρθιους στην καταιγίδα της Νέας Τάξης. Χρέος μας πλέον είναι να κρατήσουμε όρθιους και άλλους.
Με φιλικούς χαιρετισμούς, Νίκος
Και αν δεν ξέρεις τι ακριβώς συνέβη, ρώτα. Αντ’ αυτού, είδα και άκουσα ανθρώπους να τα μπαλώνουν όπως-όπως προκειμένου να την «σκαπουλάρουν». Μια τρύπα στο νερό. Έτσι λοιπόν όσοι δήλωσαν μεταμέλεια, του στυλ «με παρέσυρε το ρέμα» «φταίει το Δεν Πληρώνω» «Είχα την γιαγιά μου άρρωστη» «Το αμάξι δεν το οδηγούσα εγώ» και πλείστες άλλες δικαιολογίες, ΚΑΙ είχαν εξοφλήσει την οφειλή τους στην εταιρεία σαν καλά πλην παραστρατημένα παιδιά, αθωώνονταν. Άλλωστε η αγαστή συνεργασία μεταξύ του δικηγόρου της Γέφυρας και του προέδρου του δικαστηρίου δεν άφηνε περιθώρια για να δημιουργηθούν ελπίδες περί αποκάλυψης της αλήθειας. Ποιας αλήθειας; Αυτής που δεν ειπώθηκε από κανέναν. Γιατί για άλλη μια φορά ο Έλληνας σκέφτηκε τον εαυτούλη του. Αυτόν τον σκυφτό, τον Λίγο.
Μια άλλη κατηγορία υποδίκων ήταν αυτοί που τα είχαν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και δεν προσήλθαν καν. Περιττό να σημειώσω πως την έφαγαν μεγαλοπρεπώς. Από έξι έως 8 μηνάκια και παρέα στον Άκη και τον Λαυρεντιάδη. Αν και ώρες ώρες αυτούς τους χαίρομαι, δεν κρίνω ως ρεαλιστική την στάση τους και πιστεύω πως έπρεπε να παραστούν και να υπερασπίσουν με σθένος την στάση τους απέναντι στα πράγματα. Είχαμε επίσης την κατηγορία «μισό-μισό». Ναι μεν αλλά, το έκανα αλλά δεν το έκανα και ξέρεις τούτο αλλά το άλλο. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και φυσικά δεν έχεις πληρώσει την Γέφυρα, άρα άρπα την για να μάθεις. 3 μηνάκια φιλικά και να μην το ξανακάνεις, εντάξει; Αυτοί σαν τον μοντέρνο Έλληνα ψηφοφόρο που μια ψηφίζει Αριστερά (της προόδου έτσι;) και μια Χρυσή Κραυγή.
Ούτε αυτός είναι άξιος εμπιστοσύνης βεβαίως, και φυσικά ούτε ικανός να υπερασπισθεί τον δίπλα του, πόσο μάλλον τον εαυτό του. Αρνητικά παραδείγματα λοιπόν όλα αυτά. Και τι μένει; Θα σας πω τι μένει. Κάποιοι άνθρωποι, όχι τσαμπουκάδες, όχι ζαπατίστας, όχι τρομοκράτες, όχι τζαμπατζήδες. Άνθρωποι σαν και σένα και μένα, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Που απλά έχουν μια στοιχειώδη λογική και ψάχνουν λίγο πιο πέρα από την μύτη τους. Που θέλουν κάτι ν’ αλλάξει στον έρμο τούτο τόπο. Που έχουν το «θράσος» και ρωτούν περίεργες και ενίοτε ενοχλητικές ερωτήσεις. Και συχνά κάνουν και πράξεις που δίνουν το καλό παράδειγμα. Του τι σημαίνει ενεργός πολίτης και όχι άβουλο ον και πελάτης μέσα στην ίδια σου την χώρα. Οι πολίτες αυτοί λοιπόν ανέβαλαν την υπόθεσή τους, αλλά δεν την έκαναν.
Κάθησαν, άκουσαν, σκέφθηκαν και θα λάβουν δράση. Δεν περιμένουν δικαίωση. Είναι ρεαλιστές αλλά και ονειροπόλοι συνάμα. Δυστυχώς δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Τέσσερεις- πέντε στους δεκαπέντε είναι σημάδι πως υπάρχει ακόμη δρόμος να διανυθεί. Πολλοί άνθρωποι να πεισθούν πως πρέπει να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους. Τώρα που μπορούν, πριν να είναι πολύ αργά. Νοιώθω τυχερός που γνώρισα μερικούς τέτοιους ανθρώπους εκείνη την Παρασκευή. Σωτήρη, Γιάννη, Ανέστη, Πασχάλη, καλή δύναμη και χαμόγελο. Είναι το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει όρθιους στην καταιγίδα της Νέας Τάξης. Χρέος μας πλέον είναι να κρατήσουμε όρθιους και άλλους.
Με φιλικούς χαιρετισμούς, Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου